پرت و پلا نویسی در باب سنگ کلیه و چای پونه و دیوانگی

روز با درد پهلو شروع شد. از پارسال که سنگ کلیه داشتم، یکی دو باری تیر کشیده بود و من نادیده می‌گرفتم. امروز اما با همه‌ی زورش برگشته بود. دلم می‌خواست پتو را بکشم روی سرم و بخوابم. اما روز شروع شده بود و گربه‌ی مهربان‌ترسعی می‌کرد با مالیدن دماغ خیسش به صورتم این موضوع را بهم یادآوری کند. آسمان ابری و خاکستری و شاید چرک بود. دلم می‌خواست خودم را توی بیمارستانی چیزی بستری کنم. دلم میخواست سه روز پشت سر هم بخوابم و وقتی بلند شدم درد هم رفته باشد. راستش ترسیده بودم. آدم وقتی خبر دارد چه دردی در انتظارش است، دست و پایش را گم می‌کند. ظرف آب و غذای گربه‌ها را پر کردم و آنها از هیبت کج و کوله و پتو پیچ شده‌ام تعجب کردند. صبحانه خوردم و دوش گرفتم و آخ که چقدر آب گرم نجات‌بخش است. چاره‌ای نداشتم و همانطور گیج و منگ رفتم دنبال کارها. وقتی برگشتم کارگرهای ساختمان بغل جلوی در نشسته بودند و چای میخوردند. یکی که لهجه غلیظ ترکی دارد، داشت میگفت "زن من دیوانس اصلا"...  سیزده سال است که کسی با من ترکی حرف نزده و هر جا این زبان و لهجه را میشنوم دوست دارم بیاستم و گوش کنم... داشت میگفت زنش میخواسته سبزی پاک کند و به همین مناسبت سی نفر مهمان دعوت کرده. شاکی بود که یه سبزی پاک کردن نمیدانم چقدر خرج برداشته...  

از بالای کابینت بزرگترین قوری چینی دنیا را آوردم پایین و چای پونه دم کردم. کیسه آب گرمم را هم پر کردم، شلختگی خانه را نادیده گرفتم و نشستم به سریال دیدن. حالا هم بدترم، درد به هزار طرف تیر میکشد که احتمالا یعنی سنگه راه افتاده برای خودش این طرف و آن‌طرف میرود. اما به زن دیوانه که فکر میکنم یک خنده ریزی میدود توی صورتم. اینکه از بحران سبزی پاک کردن و شستن و خرد کردن، برنامه‌ی مفرح مهمانی ساخته. اینکه با هر بدبختی‌ای هست خودش را به زندگی وصل کرده، یک جور حرص دربیاری خوب است. 

قلپ قلپ از محلول سنکل در آب میخورم و منتظر حرکت بعدی سنگه نشسته‌ام. کمتر از صبح می‌ترسم که از اثرات فکر کردن به زن دیوانه است...