من سردم است و انگار هیچ‌وقت گرم نخواهم شد

این عکس را چند روز پیش در یکی از صفحه‌هایی که دنبال می‌کنم، دیدم. اوایل دهه پنجاه است. چند روز است که هی می‌روم و می‌آیم و خیره می‌شوم به عکس.به زن که اینطور کامل و بی‌نقص در جهان خودش ایستاده. با لباس‌های ساده و غم مطلوب چشم‌هایش که انگار پاییز پشت سرش را زیباتر کرده. به هوای تمیز و پاییز درخشان، بی‌خبر از همه جنگ‌ها و دیوانگی‌های دنیا… هربار که نگاهش می‌کنم، بیشتر دلم برای خودم تنگ می‌شود. برای منی که بودم یا حداقل همیشه آرزو داشتم که باشم. حس میکنم که این روزها هیچ‌وقت تمام نمی‌شوند و این دل‌نگرانی، این ترس، این اسیر بودن توی فکرهای خودم تا ابد ادامه خواهد داشت، عین کتابی که دارم می‌خوانم و هیچ هیچ پیش نمی‌رود. صبح فکر می‌کردم که کاش میشد که آدم مدتی بخوابد یا بمیرد و بعد که بیدار شد ، زندگی آرام گرفته باشد. فقط کاش بعد از بیدار شدن، باز هم جانی برای دوست داشتن، ذوقی برای پاییز و لباس‌‌های گرم و برای لاک زدن و گوشواره به گوش انداختن ، و برای ول گشتن توی کوچه‌ پس‌کوچه‌ها  و تماشای جاده چالوس داشته باشم. 

+

*عکس رو از صفحه‌ی اینستاگرام فردید خادم برداشتم