لاتُسال ما هِیَ اَخبارِی لاشِیء مُهِم الّا انت

گُلی جان، سلام.

نشسته ام روی زمین اتاقم، یادت هست اولین بار که به اینجا آمدی گفتی: اتاقت با همه خانه فرق دارد و آخرین بار که اینجا بودی گفتی: اتاق تو باید هم این شکلی باشد اصلا؟ نشسته ام اینجا تا برات بنویسم این سالها چطور گذشت. بعضی آدم ها را خدا برای کارهای مهم نیافریده انگار... مثل من که در این دوازده سال گذشته فقط عاشق بوده ام و شعر خوانده ام، یک چیزهایی هم نوشته ام که به ذات خودم نزدیک اند از بس که مهم نیستند.

گُلی جانم، خبر نداری چند ماه قبل چه طوفانی شده بود، جنگ بود. یک روز دیدم به خاطر بی ارزش ترین چیزها دارم با ارزشمندترین آدم زندگی ام بحث میکنم.ساکت شدم و بعد از آن هیچکس حرف زدنم را ندیده. رفتم شجریان که تو دوست داشتی انداختم توی ضبط و چای دم کردم و حرف زدن را گذاشتم برای وقتی که من هم چهل ساله شده باشم... راستی چای دم کردن هم از آن کارهای بیهوده است که من خوب بلدش هستم.میدانی که...

گُلی جان، تا حالا در زمان سفر کرده ای؟ دو سال پیش هوا انقدر گرم شد که تاب و توانم را برده بود. نشستیم توی ماشین و انداختیم توی جاده و رسیدیم به روستایی که تازه بهار بهش رسیده بود. انقدر سردمان شد که در به در دنبال دستشویی میگشتیم، سرآخر خانه یک پیرزن پیرمرد راهمان دادند، بچه هایشان هم بودند. پیرزن روی یک سنگی وسط حیاط نشسته بود و رضا شاه را دعا میکرد. چقدر دلم میخواست چند روز مهمان خانه شان باشم. وقت رفتن من خیال کردم یا واقعا داشتند برای خوشبختی ما دعا میکردند؟! کاش من هم مثل آنها مهربان بودم... دعایشان زود مستجاب شد و در راه برگشت کوه ریزش کرد و ما تا شب در آن بهشت ماندگار شدیم...چه بهشتی.

گُلی یادت هست که میگفتم عمق زندگی مهم است؟ چقدر ابله بودم، این را حالا که جانمان در خطر است میفهمم. تو بگو، یک حوض خیلی عمیق قشنگ تر است یا دریایی که میدانی حالا حالاها تمام نمیشود؟ از من بپرسی اولی ترسناک است... ترسناک و بی فایده.

گُلی جان، میدانی که چقدر دنبال نشانه ها هستم، زبان نشانه ها شیرین ترین لهجه دنیاست که خداوند برای خودش برگزیده... مثلا صبح داشتم سبزی پاک میکردم و یک کفشدوزک پیدا کردم. یا همین حالا که کبوتری کنار پنجره ام قوقو میکند...  اینها یعنی همه چیز درست میشود..مگه نه؟!

اردی بهشت99

تصویر: Brooke Didonato